Leśna, wiosenna sałatka ozdobą każdego stołu

Sałatka z roślin przyniesionych z lasu

Choć kleszczy boję się okropnie, to z chodzenia po łąkach i lasach chyba nie zrezygnuję... Prawdziwie odpoczywam właśnie w naturze! Lubię słuchać śpiewu ptaków, wiosną obserwować budzącą się przyrodę i czuć powiew wiatru we włosach. Ubrałam się więc odpowiednio, spryskałam środkiem na kleszcze i niedzielny słoneczny poranek spędziłam w lesie.

Zaczęłam aktywnie - od chodzenia z kijkami, goniąc biegającego męża. A kiedy mąż zniknął za którymś zakrętem, wyciągnęłam woreczek z kieszeni i upatrywałam tego, co można z lasu przynieść do domu. Przecież w dzikiej przyrodzie występuje wiele roślin jadalnych, a ludzie od zawsze interesowali się tym, co daje łąka i las. Nie wiedziałam wtedy jakie oryginalne, zdrowe i smaczne śniadanie z tego przygotuję!

Nieocenioną pomocą okazał się Internet w telefonie, który pozwolił mi wyszukać pewne leśne rośliny i upewnić się, czy są jadalne. W Polsce podobno niewiele jest trujących roślin, ale są, i można pomylić je z jadalnymi. Należy zachować rozwagę przy próbowaniu nowych roślin. Najlepiej byłoby przed zjedzeniem jakiejś rośliny wykonać kilka nacierań na skórze, by upewnić się, że dana roślina nie uczula. Należy też wiedzieć, jakie części rośliny nadają się do wykorzystania i w jaki sposób je przygotowywać.

Początkiem kwietnia niezbyt wiele dzikich jadalnych roślinek możemy zobaczyć w lesie. Ja zebrałam dziś tylko pokrzywę zwyczajną, mniszka lekarskiego, podagrycznika pospolitego i dziki szczypiorek, a to z zamiarem przygotowania świeżej zielonej sałatki. Spośród dzikich roślin jadalnych wyróżnia się m.in. krwawnika pospolitego, gwiazdnice pospolitą, babkę zwyczajną i lancetowatą, bluszczyk kurdybanek, podbiał zwyczajny, czosnaczek pospolity, koniczynę białą, szczaw zwyczajny, stokrotkę pospolitą i szczawik zajęczy.

Oczywiście w domu moje zbiory starannie przebrałam, dokładnie wypłukałam (pokrzywę sparzyłam) i wszystko pokroiłam. Dodałam do sałatki kilka pokrojonych pomidorków koktajlowych. Przyprawiłam solą i pieprzem ziołowym. Skropiłam oliwą z oliwek i sokiem z cytryny. Na końcu posypałam prażonymi ziarnami słonecznika. Mąż swoją porcję posypał gomasio i bruschettą. Pychota! Wypróbujcie!

Zachęcam do eksperymentowania z roślinkami, które dziko rosną na łące i w lesie. To obecnie najtańsze pożywienie i zdecydowanie mniej toksyczne niż marketowe zieleniny. Charakteryzuje się wysoką zawartością cennych substancji odżywczych i leczniczych. Niektórzy twierdzą, że dziko rosnące rośliny jadalne to najbardziej odżywczy pokarm! Nie kupicie go w sklepie, ale możecie sami nazbierać, przyrządzić i delektować się smakiem. Ale róbcie to z głową, a zjadajcie z umiarem. Szukając roślin możecie posłużyć się przewodnikiem do oznaczania roślin.

Zapoczątkujmy zatem nową modę - tych, którzy idą w dziką przyrodę w celu zebrania roślin do przygotowania leśnej sałatki lub innego posiłku; idą na piękny spacer, po którym uroki i leśne, wiosenne doznania zamieniają w smaczny posiłek - chwasty przemieniają w superżywność!

Życzę pięknych wiosennych spacerów i obfitych zbiorów zielonych, leśnych płodów!

Agata Radosh
siegnijpozdrowie.org

Pokrzywa zwyczajna

Mniszek lekarski

Podagrycznik pospolity

Dziki szczypiorek

Komentarze

Popularne posty

O przaśnych chlebach, czyli podpłomykach i macach

W dawnych czasach chlebem nazywano cienki placek - z roztartych kamieniami ziaren, wody i odrobiny soli, wypiekany na rozgrzanych kamieniach. Taki, nazwijmy go dalej chleb, był przaśny (nie podlegał fermentacji) i dlatego określano go słowem "przaśnik". Słowianie takie pieczywo nazywali podpłomykami. Hindusi mówią o nim czapatti, Żydzi maca, a Indianie tortilla. Więc bez cienia wątpliwości rzec można, że chleby przeszłości posiadały zdecydowanie inną recepturę niż dzisiejsze chleby. Nie było w nich przede wszystkich ani drożdży, ani zakwasu. Świeże, przaśne pieczywo jest zdrowe, w przeciwieństwie do świeżego pieczywa na drożdżach czy zakwasie. Przaśne podpłomyki nie obciążają żołądka kwasem i fermentacją. Dziś, wzorem naszych prapradziadów możemy także spożywać przaśny, niekwaszony chleb. Najprostszy przepis na podpłomyki to: wziąć mąkę, wodę i trochę soli. Z tych składników zagnieść ciasto, dodając mąkę w takiej ilości, aby ciasto nie kleiło się do palców. Z kolei r

Czytaj więcej

Niebezpieczne owoce morza

Coraz częściej na polskich stołach goszczą frutti di mare , czyli mięczaki (małże, omułki, ostrygi, ślimaki, ośmiornice, kalmary) i skorupiaki (krewetki, kraby, homary, langusty). Dietetycy chwalą owoce morza ze względu na cenne wartości odżywcze, jednak ich spożywanie może wywołać zatrucia pokarmowe. Spożywanie owoców morza staje się w Polsce coraz popularniejsze, a więc i prawdopodobieństwo zatruć po ich spożyciu wzrasta. Większość zatruć wywołuje negatywne objawy neurologiczne lub ze strony układu pokarmowego. Niektóre mogą być śmiertelne dla człowieka — śmiertelność może sięgać 50 proc. przypadków. Dlaczego tak się dzieje? Po pierwsze, zatrucia są spowodowane zanieczyszczeniem środowiska życia tych stworzeń fekaliami ludzkimi, w których mogą być obecne bakterie z rodzaju Salmonella lub Clostridium. Po drugie, większość owoców morza to filtratory — działają jak bardzo wydajny filtr wody. Można to sprawdzić, wrzucając małża do akwarium, w którym dawno nie wymieniano wody

Czytaj więcej

Witamina B12 - fakty i mity

Nagranie wykładu dr. Romana Pawlaka z USA poświęconego kwestii zapobiegania niedoborom witaminy B12. Wykład odbył się dnia 20 lipca 2013 r. w Poznaniu, w ramach działalności Stowarzyszenia Promocji Zdrowego Stylu Życia. W zdecydowanej większości przypadków okazuje się, że wiedza jaką posiadamy odnośnie witaminy B12 w świetle aktualnych doniesień naukowych jest nieprawdziwa. Niedobór witaminy B12 występuje dość powszechnie na całym świecie. W grupie osób narażonych na jej niedobór znajdują się miedzy innymi weganie (ludzie, którzy nie spożywają mięsa i produktów pochodzenia zwierzęcego), laktoowowegetarianie (osoby, które nie spożywają produktów mięsnych, ale włączają do diety produkty pochodzenia zwierzęcego, takie jak mleko, przetwory mleczne i jajka), osoby po 50 roku życia, niezależnie od ich diety, osoby, które poddały się operacji żołądka lub którym wycięto dolną część jelita cienkiego, a także osoby chorujące na AIDS. Inni, w tym np. osoby chorujące na cukrzycę, a także każ

Czytaj więcej

Człowiek i zdrowie

Posłuchajcie bajki... Bajka Ignacego Krasickiego „Człowiek i zdrowie” jest smutną uwagą nad bezmyślnością, z jaką ludzie traktują swoje ciała. W utworze przedstawione zostają dwie postacie – człowiek, który oczywiście oznacza wszystkich ludzi i zantropomorfizowane zdrowie. Bohaterowie idą razem jakąś nieokreśloną drogą – drogą tą jest oczywiście życie. Na początku człowieka rozpiera energia, chce biec i denerwuje się, że zdrowie nie ma ochoty podążać za nim. Nie spiesz się, bo ustaniesz – ostrzega zdrowie, ale człowiek nie ma ochoty go słuchać. Wreszcie człowiek się męczy i zwalnia – przez pewien czas idą ze zdrowiem obok siebie. Po pewnym czasie to zdrowie zaczyna wysuwać się na prowadzenie, jego towarzysz zaś nie może nadążyć. Iść nie mogę, prowadź mnie – prosi zdrowie, to zaś odpowiada, że trzeba było słuchać jego wcześniejszych ostrzeżeń i znika, zostawiając człowieka samego. W ten sposób przedstawione zostają trzy etapy życia. Najpierw, w młodości, człowiek nie dba o swoje

Czytaj więcej

Czy Jan Chrzciciel był wegetarianinem?

Zgodnie z twierdzeniem zawartym w Mt 3,4 oraz Mk 1,6 dieta Jana Chrzciciela składała się z „szarańczy i miodu leśnego” [gr. akrides , l.mn. słowa akris ]. Nie wiadomo, czy ewangeliści mieli na myśli, że Jan nie jadał niczego innego poza szarańczą i miodem leśnym, czy też, że stanowiły one główne składniki jego pożywienia. Możliwe jest również, że „szarańcza i miód leśny” uważane były za składniki wyróżniające dietę proroka, podobnie jak „odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany” sprawiały, że był uważany za następcę starożytnych proroków. Jan mógł też ograniczać się do spożywania „szarańczy i miodu leśnego” tylko wtedy, gdy inne produkty spożywcze nie były łatwo dostępne. „Szarańcza i miód leśny” mogły w końcu stanowić jedynie przykłady różnorodnych produktów spożywczych dostępnych w naturze, a nazwy te należy traktować jako stosowany w krajach Orientu obrazowy sposób na podkreślenie jego samotniczego, pełnego wstrzemięźliwości życia, które wiódł z dala od ludzi. Z uwagi na fak

Czytaj więcej

Sięgnij Po Zdrowie

Szukaj na tym blogu