Niezwykłe ściereczki

 Pragnę podzielić się historią z mojego życia. Gdy ją wspominam, czuję ucisk w gardle, a czasem po policzku powoli spływa łza. Mam nadzieję, że niektórzy po jej przeczytaniu spojrzą inaczej na pewne sprawy, docenią tych, których niedoceniali, i że historia ta pomoże wnieść inspirację i równowagę do ich życia.

Było to latem 2020 roku. Wyciągnęłam z szafki nowe ściereczki kuchenne – nowe, ale stare, bo stanowiły część posagu jaki otrzymałam 26 lat temu. Musiało ich być sporo, skoro nadal część z nich czekała na użycie. Ponieważ ściereczki były duże, pomyślałam, że przetnę je na połowę i z jednej będą dwie – mniejsze łatwiej użytkować w kuchni. 

Zrobiłam tak, jak postanowiłam. Po przecięciu ściereczek należało wykończyć maszynowo brzegi materiału z jednej strony, czyli odpowiednio założyć i przeszyć prostym ściegiem. Wiedziałam, że w domu rodzinnym stała walizka ze sprawną maszyną do szycia. Tata, którego pasją było szycie, potrafił skrócić spodnie, zasłonki czy naszyć łatkę na dziurkę, której nie można było zacerować, ale potrafił również uszyć pościel. Dumna byłam z Taty i nazywałam Go „złotą rączką”. Oczywiście gdy dorastałam, nauczył mnie obsługiwać maszynę i miał radość w patrzeniu jak sprawnie przesuwam materiał pod stopką tego niebezpiecznego urządzenia lub obrabiam precyzyjnie dziurki. Ceniłam wskazówki jak obsługiwać maszynę, by pracowała czystym ściegiem i nie zrywała nitki. Sądziłam więc, że spokojnie damy sobie radę z obszyciem ściereczek.

Niedługo po tym jak przecięłam ściereczki, zabrałam je do domu rodziców. Przedstawiłam problem i chciałam zaangażować Tatę w przyniesienie i przygotowanie maszyny do użycia. Tego dnia było jednak zbyt późno dla Taty, bo powiedział, że zrobimy to innym razem, gdy będzie jaśniej na dworze. Tata miał ostatnimi czasy problem ze wzrokiem i rzeczywiście widział najlepiej rano i w południe. Będąc skoncentrowaną na załatwieniu mojej sprawy, zapomniałam o tym…

Gdy przyjechałam do rodziców kolejnego popołudnia, Tata z uśmiechem zadowolenia na twarzy przekazał mi reklamówkę, w której przywiozłam wczoraj ściereczki. Otworzyłam ją i powiedziałam zaskoczona: – Tato! Czy Ty je obszyłeś?? W tonie mojego głosu pewnie słychać się było speszenie i niezadowolenie, bowiem efekt, jaki zobaczyłam, nie zachwycił mnie – ścieg nie był poprowadzony równo….

Skupiona na moich oczekiwaniach, poczułam się smutna. Gdy coś ważnego robię, staram się zwykle najdrobniejszy element dopracować niemal do perfekcji, a tu będę miała ściereczki z krzywym ściegiem. Przecież sama chciałam wykonać tę pracę – przeżywałam. Opuszczam dziś głowę, wspominając te chwile....

W miarę szybko pozbierałam się i podziękowałam Tacie za niespodziankę, którą mi zrobił, choć wewnątrz byłam niezadowolona. Przyjechałam do domu i odłożyłam ściereczki z powrotem na półkę, z zamiarem, że kiedyś odetnę te krzywo obszyte przez Tatę krawędzie i zaniosę do ponownego obszycia u krawcowej.

Tata zmarł nagle w kilka miesięcy od tego zdarzenia. Ściereczki, które leżą na półce, tam gdzie latem je odłożyłam, to nie są już zwykłe ściereczki z posagu z nierównym szwem... Już nie ma mowy o obcięciu brzegów i zaniesieniu do krawcowej. Kiedy biorę je do ręki, za sprawą właśnie tego ściegu, przypominają mi o miłości Taty do mnie, o Jego dobroci i chęci przysługi. Postrzegam je obecnie jako najpiękniejsze ściereczki w mojej kuchni – to nic, że mają trochę krzywy ścieg, przecież to tylko ścieg... Pozostaną ze mną na zawsze. Widzę w nich nie tylko niemiarowo bijące dobre serce Taty, zręczne i spracowane ciepłe dłonie oraz słabo widzące wesołe oczy, ale też serce pragnące sprawiać mi radość, dłonie gotowe do pomocy i otwarte szeroko chore oczy, a na nich najmocniejsze okulary, by obszyć moje ściereczki najstaranniej i najrówniej jak tylko było można – by mnie ucieszyć....

Dopiero teraz, gdy Taty już nie ma z nami, doceniłam Jego trud włożony w moje ściereczki tamtego letniego poranka i zrozumiałam, jak wielkiego wyczynu dokonał w wieku 83 lat z miłości do swojej córki! Przepraszam, Tato, że tak późno... Tak już z nami jest, że nie zawsze wystarczająco doceniamy Rodziców (ludzi) i nie zawsze okazujemy im wdzięczność za to, co robią dla nas w czasie, gdy są wśród nas. Dopiero wówczas, gdy ich zabraknie w gronie żyjących, rodzą się refleksje. Dopiero wtedy żal ściska serce... Śpieszmy się doceniać innych – na miarę ich zdolności i możliwości w danym czasie – trochę bardziej, bo tak szybko ludzie odchodzą...

Agata Radosh