W sytuacji długotrwałego obciążenia emocjonalnego na skutek jakiegoś poważnego problemu możemy mieć do czynienia ze stałym wzrostem pobudzenia nerwowego, aż do granicy wytrzymałości. Podobnie jak tama spiętrzająca wodę, również ludzkie mechanizmy samokontroli emocjonalnej i behawioralnej mają swoją określoną wytrzymałość, zaś wytrzymałość każdego mechanizmu jest z natury rzeczy ograniczona. Jeżeli poziom stymulacji przekracza pewien określony próg może dojść do załamania się osobowościowych barier zabezpieczających. Zdarza się wówczas, że osoba podlegająca skrajnemu obciążeniu emocjonalnemu reaguje nagłym, nieracjonalnym wybuchem złości i agresji słownej a nawet, rzec można, zbrojnej.
Wyobraźmy sobie trzydziestoletniego pana Damazego, spieszącego się na pociąg, który zaraz odjedzie. Od wczesnego rana pan Damazy skarży się na skrajnie nasilony ból zęba trzonowego u góry po lewej stronie (od tego bólu już gwiazdy widzi przed oczami!), pogoda jest nieszczególna, musiał więc odwołać ulubioną poranną rozrywkę - partię tenisa pod gołym niebem. Dostał dziś cztery urzędowe pisma – jedno wzywające do natychmiastowej zapłaty podatku od gruntów, których nie posiada, drugie zawiadamiające o wygaśnięciu ubezpieczenia na życie i trzecie – informujące o poczynionym przez jego małżonkę, z którą się właśnie rozwodzi, gigantycznym zadłużeniu w ramach jego osobistego konta w banku, do którego, z miłości, umożliwił żonie pełny dostęp. Z czwartego wynika, że od czternastu lat jest ojcem mieszkających pod Swarzędzem trojaczków, zaś ich matka domaga się natychmiastowego uregulowania zaległych alimentów. Chwilę potem pan Damazy ze zdumieniem dostrzega, że stracił ostatnio sporo włosów, przybyło mu zmarszczek, czego w nawale obowiązków dotychczas nie zauważył i że nie grzeszy już tak olśniewającą, jak kiedyś urodą. Tuż przed jego wyjściem z domu pękła rura nad umywalką, kiedy zaś zakręcił główny zawór wody potknął się i wylądował w sporej kałuży rozlanego na podłodze oleju jadalnego. Klucz w zamku zaciął się dzisiaj wyjątkowo złośliwie, zaś na parterze pękła panu Damazemu sznurówka w prawym bucie.
Będący zazwyczaj oazą spokoju pan Damazy z niecenzuralnym okrzykiem, określającym bardzo wulgarnie kobietę lekkich obyczajów z dodaniem słowa „matka” w staropolskiej formie, kopie z rozmachem w stojący na klatce blaszany śmietnik. Będąca świadkiem tego zdarzenia pani Eulalia – dozorczyni myśli sobie: „Cóż za beznadziejny przypadek agresora i bandyty. Nic dobrego już z niego nie będzie”. Pani Eulalia nie wie, że pęknięte sznurowadło było tylko kroplą, która przepełniła czarę goryczy. Ponieważ pan Damazy mieszka w tym bloku od niedawna, dozorczyni nie zna go jeszcze osobiście. W jej oczach pan Damazy jest być może niebezpiecznym psychopatą, pewnie totalnie zdegenerowanym alkoholikiem i narkomanem, kto wie, może nawet jest chory psychicznie. Pan Damazy natomiast do końca dnia będzie żałował, że wbrew samemu sobie dał się ponieść emocjom i zachował się tak niestosownie w obecności zauważonej poniewczasie damy. Kilka dni potem, po powrocie do domu, zajrzy do dozorczyni z bukietem kwiatów i butelką dobrego wina*. W trakcie wspólnego wieczoru, pani Eulalia, po kilku miłych lampkach, dowie się o bieżących szczegółach prywatnego życia nowego lokatora i ze zdumieniem skonstatuje, że nie tylko nie jest on agresywny ani chory psychicznie, ale jest przemiłym, czarującym i elokwentnym, zasługującym na wszelkie wsparcie i współczucie dżentelmenem.
Każdemu z nas zdarza się stracić kontrolę nad swoim zachowaniem i nie musi to świadczyć o zaburzeniach psychicznych. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy podlegamy długotrwałemu napięciu, jesteśmy przemęczeni i wyczerpani lub kiedy spada nagle cała masa przekraczających nasze możliwości adaptacyjne problemów.
Wojciech Imielski
źródło: urywek artykułu pt.: :Panie Doktorze, czy ja jestem normalny?".
Autor jest psychologiem, certyfikowanym trenerem umiejętności psychologicznych, pisarzem, publicystą i rysownikiem.
* Stowarzyszenie Promocji Zdrowego Stylu Życia - Sięgnij Po Zdrowie nie zachęca do używania napojów alkoholowych.
Wyobraźmy sobie trzydziestoletniego pana Damazego, spieszącego się na pociąg, który zaraz odjedzie. Od wczesnego rana pan Damazy skarży się na skrajnie nasilony ból zęba trzonowego u góry po lewej stronie (od tego bólu już gwiazdy widzi przed oczami!), pogoda jest nieszczególna, musiał więc odwołać ulubioną poranną rozrywkę - partię tenisa pod gołym niebem. Dostał dziś cztery urzędowe pisma – jedno wzywające do natychmiastowej zapłaty podatku od gruntów, których nie posiada, drugie zawiadamiające o wygaśnięciu ubezpieczenia na życie i trzecie – informujące o poczynionym przez jego małżonkę, z którą się właśnie rozwodzi, gigantycznym zadłużeniu w ramach jego osobistego konta w banku, do którego, z miłości, umożliwił żonie pełny dostęp. Z czwartego wynika, że od czternastu lat jest ojcem mieszkających pod Swarzędzem trojaczków, zaś ich matka domaga się natychmiastowego uregulowania zaległych alimentów. Chwilę potem pan Damazy ze zdumieniem dostrzega, że stracił ostatnio sporo włosów, przybyło mu zmarszczek, czego w nawale obowiązków dotychczas nie zauważył i że nie grzeszy już tak olśniewającą, jak kiedyś urodą. Tuż przed jego wyjściem z domu pękła rura nad umywalką, kiedy zaś zakręcił główny zawór wody potknął się i wylądował w sporej kałuży rozlanego na podłodze oleju jadalnego. Klucz w zamku zaciął się dzisiaj wyjątkowo złośliwie, zaś na parterze pękła panu Damazemu sznurówka w prawym bucie.
Będący zazwyczaj oazą spokoju pan Damazy z niecenzuralnym okrzykiem, określającym bardzo wulgarnie kobietę lekkich obyczajów z dodaniem słowa „matka” w staropolskiej formie, kopie z rozmachem w stojący na klatce blaszany śmietnik. Będąca świadkiem tego zdarzenia pani Eulalia – dozorczyni myśli sobie: „Cóż za beznadziejny przypadek agresora i bandyty. Nic dobrego już z niego nie będzie”. Pani Eulalia nie wie, że pęknięte sznurowadło było tylko kroplą, która przepełniła czarę goryczy. Ponieważ pan Damazy mieszka w tym bloku od niedawna, dozorczyni nie zna go jeszcze osobiście. W jej oczach pan Damazy jest być może niebezpiecznym psychopatą, pewnie totalnie zdegenerowanym alkoholikiem i narkomanem, kto wie, może nawet jest chory psychicznie. Pan Damazy natomiast do końca dnia będzie żałował, że wbrew samemu sobie dał się ponieść emocjom i zachował się tak niestosownie w obecności zauważonej poniewczasie damy. Kilka dni potem, po powrocie do domu, zajrzy do dozorczyni z bukietem kwiatów i butelką dobrego wina*. W trakcie wspólnego wieczoru, pani Eulalia, po kilku miłych lampkach, dowie się o bieżących szczegółach prywatnego życia nowego lokatora i ze zdumieniem skonstatuje, że nie tylko nie jest on agresywny ani chory psychicznie, ale jest przemiłym, czarującym i elokwentnym, zasługującym na wszelkie wsparcie i współczucie dżentelmenem.
Każdemu z nas zdarza się stracić kontrolę nad swoim zachowaniem i nie musi to świadczyć o zaburzeniach psychicznych. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy podlegamy długotrwałemu napięciu, jesteśmy przemęczeni i wyczerpani lub kiedy spada nagle cała masa przekraczających nasze możliwości adaptacyjne problemów.
Wojciech Imielski
źródło: urywek artykułu pt.: :Panie Doktorze, czy ja jestem normalny?".
Autor jest psychologiem, certyfikowanym trenerem umiejętności psychologicznych, pisarzem, publicystą i rysownikiem.
* Stowarzyszenie Promocji Zdrowego Stylu Życia - Sięgnij Po Zdrowie nie zachęca do używania napojów alkoholowych.
Zgadzam się z tym, że stres i długotrwałe napięcie emocjonalne może bardzo negatywnie wpłynąć na nasze zachowanie.
OdpowiedzUsuńCała prawda o dzisiejszym zabieganym świecie. Człowiek się wszędzie śpieszy, masa rzeczy na głowie. Wielu z nas pracuje na 120% i jedna mała rzecz może nas kolosalnie rozzłościć. Potrafię się utożsamić z przypadkiem pana Damazego.
OdpowiedzUsuńSuper wpis! Bardzo dobrze mi się czytało :)
OdpowiedzUsuńChętnie przejrzę następne. Pozdrawiam :)
Nadmierny stres to najgorsze co może nas spotkać w życiu, bo od czasu do czasu jest wskazany. Może negatywnie wpłynąć na wiele układów człowieka.
OdpowiedzUsuńSuper wpis! Będę tu częściej zaglądać :)
100 procent racji, jeśli już człowiek jest na skraju wyczerpania nerwowego, trzeba zwolnić i odpocząć.
OdpowiedzUsuń