Patrząc w kalendarz - niebawem święto mające charakter religijny. Pozwalam więc sobie wejść nieco w ten chrześcijański klimat... Blisko też Światowy Dzień Rzucania Palenia Tytoniu, przypadający zawsze na trzeci czwartek listopada. Mam nadzieję, że uda mi się te kwestie jakoś połączyć... Będąc na studiach, ilekroć spotykałam się z pewnym wykładowcą, doktorem X, lub chociażby pomyślałam o doktorze X, zastanawiałam się nad jego rozumieniem chrześcijaństwa...
Pan doktor X był wesołym człowiekiem. Uważał się za nawróconego chrześcijanina. Był aktywnym członkiem dużej wspólnoty religijnej. Jednak gdy w przerwach pomiędzy zajęciami widywaliśmy go nagminnie z papierosem w ustach... Czyżby nie wiedział, że chrześcijaństwo i palenie nie idą w parze…? Hm… może oddzielał sferę ducha od sfery ciała… A może walczył z uzależniającym go nałogiem? Nie mnie dociekać czy osądzać[i]. W każdym razie doktor X nie sprawiał wrażenia osoby mającej moralny problem związany z paleniem tytoniu.
Jak się ma chrześcijaństwo do stylu życia? Czy religia w jakiś znaczący sposób powinna wpływać na nasze postępowanie? Wydaje się to takie oczywiste, a jednocześnie niezwykle trudne. A jako że chrześcijanie (zaniedbując znajomość Pisma Świętego i potrzebę relacji z Bogiem) daleko odeszli od biblijnych standardów, to nominalnym chrześcijanom trudno dziś wyznaczyć granicę pomiędzy sacrum a profanum. Stąd wielu nie widzi nawet związku chrześcijaństwa ze stylem życia.
